Glisty

Glista ludzka - osiąga około 40 cm długości. Ma obły kształt ciała o barwie bladoróżowej. Wzdłuż ciała biegną cztery podłużne linie. Linia grzbietowa i brzuszna są cienkie i białe, a linie boczne - brunatne i grubsze. Otwór gębowy prowadzi do silnie umięśnionej gardzieli, wysłanej grubą warstwą oskórka i mającej w przekroju poprzecznym kształt trójkąta..

Glista ludzka jest rozdzielnopłciowa, samice mogą mieć do 40 cm długości i są dłuższe od samców, których długość zawiera się w granicach 10-32 cm.

Dorosłe samice żyją w jelicie cienkim. Składają dziennie do 200 tysięcy jaj, które z kałem żywiciela wydostają się na zewnątrz. Po kilku tygodniach w jajach rozwijają się larwy i w takiej postaci czekają na połknięcie przez żywiciela. Ponieważ glista jest pasożytem monoksenicznym (występują tylko u jednego żywiciela), kolejnym żywicielem jest również człowiek. W jelicie człowieka larwy wydostają się z osłon jajowych. Uwolnione larwy przez ścianki jelita przedostają się do naczyń krwionośnych i rozpoczynają wędrówkę do płuc. Jest to konieczne, ponieważ do dalszego rozwoju potrzebują tlenu. Docierają więc do pęcherzyków płucnych. Tam dwukrotnie linieją. Po osiągnięciu 2 mm długości zaczynają wędrówkę w górę przez oskrzeliki, oskrzela, tchawicę do krtani, skąd odruchowo przełknięte, dostają się do żołądka i stąd do jelita. Tu dorastają. Po ok. 2 miesiącach od zakażenia zaczynają w jelicie rozmnażać się płciowo.
Choroba spowodowana przez glisty nosi nazwę glistnicy i objawia się najczęściej ogólnym osłabieniem, zawrotami głowy, obrzękami twarzy, nadmierną pobudliwością chorego i reakcjami alergicznymi. Gdy zakażenie jest masowe, może dochodzić do całkowitego braku drożności jelit. Glistą można się zarazić jedząc niedomyte warzywa, które były nawożone ludzkimi fekaliami, lub pijąc zanieczyszczoną wodę (np. w czasie kąpieli w jeziorze, rzadziej basenie).

Objawy glistnicy i możliwe powikłania

1. Wędrówka larw w ustroju wywołuje objawy skórne i płucne spowodowane reakcją alergiczną. U części osób zarażonych glistą ludzką występują objawy alergiczne, napady duszności
2. W czasie wędrówki larw przez płuca pojawia się ponadto zapalenie oskrzeli, odoskrzelowe zapalenie płuc lub naciek płuca.
3. Obecność glist w jelitach powoduje: nudności, wymioty, biegunki, bóle w jamie brzusznej oraz osłabienie, brak apetytu, bóle głowy, rozdrażnienie, bezsenność.

Zespoły objawowe zależą od głównego umiejscowienia i rozmnażania się pasożyta. Są różne, zależą od wieku i stanu wydolności układu immunologicznego, a także rodzaju szczepu.

Objawy tej i innych chorób związanych z obecnością pasożytów, nasilają się wraz ze wzrostem ilości pasożytów. Są efektem braków witaminowo-mineralnych, zniszczonej mikroflory jelita oraz dodatkowo przeciążenie systemu odpornościowego człowieka silnymi toksynami. Toksyny te nieraz latami wydzielane przez obumierające pasożyty (co niejednokrotnie ma charakter cykliczny) zatruwają i wyniszczają organizm chorego w sposób utajony przed nim i jego lekarzem starającym się zapanować na coraz to nowymi chorobami ujawniającymi się okresowo u jego pacjenta to nadpobudliwość, depresja, różne formy alergii a także astma czy też padaczka.

Są osobnicy noszący w swoim układzie pokarmowym do kilku kilogramów takich pasożytów!!!

Zakażenie Ascaris lumbricoides może przebiegać bezobjawowo lub też wyrażać się brakiem apetytu, bólami brzucha, nudnościami, wymiotami, zaparciami i biegunkami, silne bóle głowy. Czasem towarzyszyć mu może uczulenie (zmiany alergiczne na skórze, obrzęk twarzy, zapalenie spojówek, kaszel), niedrożność jelita, zaczopowanie dróg żółciowych.

Objawy bólu głowy (wędrówka larw):

- bóle głowy nie dające się zdiagnozować naukowo
- silne migreny, stres, brak koncentracji
- zakłócenia funkcji psychosomatycznych
- padaczka (epilepsja) lekooporna, schizofrenia
- zapalenie opon mózgowych
- wzmożone uzależnienie alkoholowe
- torbiele, guzy, zmiany w mózgu, wypadnie włosów

Objawy płucne (wędrówka larw):
- kaszel, spastyczne skurcze oskrzeli, duszności, szmer oddechowy, astma;
- plwocina podbarwiona krwią;
- nacieki w płucach;
podwyższona temperatura;
- niedrożność dróg oddechowych

Objawy ze strony układu pokarmowego:
- brak łaknienia, utrata apetytu;
- nawracające bóle brzucha;
- wzdęcia, nudności, wymioty;
- biegunka lub zaparcia;
- tłuszczowe stolce;
- zmniejszone wchłanianie witaminy A;
- niedrożność jelit;
- silne, kolkowe bóle brzucha, kolka, wymioty podbarwione żółcią.

U dzieci - często występuje niespokojny sen, nadmierna pobudliwość nerwowa, trudności w skupieniu uwagi, zmiany skórne - świąd skóry, pokrzywki, wypryski, zapalenie spojówek. Z czasem może dojść do zahamowania wzrostu i niedoboru masy ciała

U dorosłych nudności, brak apetytu, gwałtowne, wodniste, sfermentowane stolce, wiatry, niewielka gorączka, wzdęcia, kurczowe bóle brzucha, niekiedy w okolicy pęcherzyka żółciowego. Kał nie zawiera ropy, ani krwi.

W przypadku rozległego zakażenia rozwija się ostra lub przewlekła biegunka, może dojść do gorszego wchłaniania z przewodu pokarmowego a tym samym niedożywienia organizmu i spadku masy ciała, do rozlanych bólów nadbrzusza lub lekkiego zapalenia pęcherzyka żółciowego.

Wg. dr H. Clark, przyczyną padaczki często bywają małe larwy glisty ludzkiej lub usadowione w mózgu. Zatem nie dziwi fakt, iż leki neurologiczne stosowane na padaczkę nie zadziałały - nie usuwały one głównej przyczyny choroby. Mało tego, nie zadziałały nawet na skutek choroby.

Ascaris prawdopodobnie znajdują drogę do ośrodka w mózgu przez zupełny przypadek jak twierdzi dr Clark, gdyż normalnie powinny znajdować się między żołądkiem a płucami.

Dzieci bawiąc się w piaskownicach, na dywanie lub w innych miejscach, posiadając zwierzątko w domu (pies, kot) mogą zostać łatwo zainfekowane. Jaja glist są wszędzie - mogą fruwać w powietrzu wraz z kurzem jako wysuszone ekskrementy, choć najczęściej bytują w ziemi. Z jaj wylęgają się w żołądku mikroskopijnej wielkości larwy, które wędrują do płuc, gdzie przepoczwarzają się, a ich odchody powodują podrażnienia i kaszel. Wielokrotnie kaszl ten mylony jest z alergią lub astmą. Kaszel u dzieci może oznaczać nie tylko wirusowe czy bakteryjne przeziębienie, ale również obecność robaków w organizmie i warto to sprawdzić wykonując badania na pasożyty.

Glista kocia i psia

Toksokaroza w większości przypadków przebiega w sposób bezobjawowy, zamaskowany. Jedynym wskaźnikiem inwazji larw toksokara jest eozynofilia - podwyższona liczba jednego z rodzajów białych krwinek - granulocytów kwasochłonnych. Komórki te posiadają zdolność do zabijania pasożytów tkankowych. W trakcie infekcji liczba eozynofili wzrasta do 40-50%, a nawet jest jeszcze większa.

Objawy chorobowe w toksokarozie zależą od stopnia inwazji oraz umiejscowienia się larw w organizmie.

W jej postaci ocznej obserwujemy pogorszenie widzenia. W badaniu okulistycznym stwierdza się patologiczne zmiany w gałce ocznej. Toksokaroza mózgu natomiast często przebiega pod postacią zapalenia mózgu. Powoduje napady drgawek. Objawy zależą od miejsca, w którym ulokowały się larwy glist.

Przy uogólnionej intensywnej inwazji larw u dziecka pojawia się wysoka temperatura (powyżej 39°C), osłabienie, leukocytoza oraz wysoka eozynofilia, powiększenie wątroby oraz hipergammaglobulinemia (wzrost stężenia immunoglobulin klasy IgG, IgM, IgE). Powiększenie wątroby jest związane z faktem, że większość larw dostaje się najpierw do wątroby. Zaatakowanie tego narządu prowadzi czasem do dolegliwości dyspeptycznych (nudności, pobolewania w okolicy wątroby).

U dzieci często występują zakażenia tkanki płucnej z objawami zapalenia pęcherzyków płucnych. Wtedy pojawia się kaszel i duszność. Z kolei u dzieci alergicznych toksokaroza płucna może nasilić objawy alergii, jak również wywoływać ataki astmy.

Rozpoznanie

Rozpoznanie jest trudne. Badanie kliniczne z charakterystyczną triadą objawów - powiększenie wątroby, eozynofilia, hipergammaglobulinemia - oraz obciążający wywiad epidemiologiczny pozwalają jedynie podejrzewać toksokarozę.

Koniecznie trzeba zaznaczyć, że bardzo wysoka eozynofilia może utrzymywać się przez wiele miesięcy, nawet jeśli przebieg choroby jest bezobjawowy.

Dużą rolę w diagnostyce toksokarozy odgrywają: badania immunoserologiczne, zdjęcia rentgenowskie płuc, ultrasonografia lub tomografia komputerowa narządów dotkniętych inwazją larw.

Leczenie

Leczenie jest długotrwałe. Proces resorpcji zabitych larw, likwidacja stanów zapalnych wokół martwych już larw, proces naprawczy tkanek trwa bardzo długo (kilka tygodni, a nawet miesięcy).

Zaniedbanie choroby (np. późne wprowadzenie leczenia) może spowodować groźne następstwa - nieodwracalne uszkodzenia tkanek, w których doszło do inwazji larw.

Opracowane na podstawie:
„Parazytologia i akaroentomologia medyczna", Antoni Deryło
„Szkoła Zdrowia - uwolnij się od pasożytów i żyj bez nich", Nadieżda Siemionowa
„Kuracja życia", Hulda Clark
„Życie bez pasożytów", Giennadij Małachow
oraz prac: Olgi Jelisejewej, Tamary Swiszczowej, prof. Henryka Różańskiego