Węgorek

Węgorek jelitowy (Strongyloides stercoralis) jest drobnym pasożytem w kształcie nitki i wywołują chorobę zwaną węgorzycą.

Bytuje w organizmie człowieka, owiec, świń, bydła, żab, psów, a nawet w roślinach. Wrotami zarażenia jest skóra. Larwa węgorka wnika przez skórę, aby z krwią przedostać się do serca, następnie do płuc, tchawicy, gardła, gdzie zostaje połknięta i przez przełyk, żołądek przechodzi do jelita cienkiego.

Poszczególnym etapom wędrówki larwy towarzyszą różne objawy. Pierwsza faza skórna charakteryzuje się obrzękiem, zaczerwienieniem i bolesnością w miejscu wniknięcia larwy. Żłobi ona w skórze tunel skierowany do najbliższego naczynia krwionośnego. Obecności larw w płucach towarzyszą objawy zapalne tchawicy, oskrzeli i płuc. Z chwilą zagnieżdżenia się w jelitach pojawiają się: bezsenność, drażliwość, brak apetytu, bóle brzucha, biegunka, anemia, spadek masy ciała, aż do ciężkiego wyniszczenia organizmu. Larwy mogą zagnieździć się także w pęcherzyku żółciowym, sercu, nerkach czy mózgu.

Rozpoznanie węgorzycy opiera się na wykryciu larw w kale, ślinie, moczu czy treści dwunastniczej. W stolcu mogą być obecne jaja węgorka.

Należy przestrzegać higieny osobistej, ochraniać skórę przy kontakcie z glebą (prace ziemne), aby zapobiec tej postaci choroby pasożytniczej. Przebywanie w krajach tropikalnych i kontakt z zarażonymi zwierzętami zwiększa ryzyko zachorowania.

Opracowane na podstawie:
„Parazytologia i akaroentomologia medyczna", Antoni Deryło
„Szkoła Zdrowia - uwolnij się od pasożytów i żyj bez nich", Nadieżda Siemionowa
„Kuracja życia", Hulda Clark
„Życie bez pasożytów", Giennadij Małachow
oraz prac: Olgi Jelisejewej, Tamary Swiszczowej, prof. Henryka Różańskiego